Coaching, supervisie & intervisiebegeleiding

In supervisie werk ik procesmatig, met ruimte voor reflectie, vertraging en jouw eigen leerroute. We starten met een gezamenlijke verkenning van jouw leerwensen, vragen en professionele context. Wat wil jij onderzoeken of ontwikkelen? In deze eerste fase maken we heldere afspraken over de werkwijze en doelen, zodat er een veilige en duidelijke basis ontstaat om samen op pad te gaan.

Gaandeweg breng jij situaties in uit jouw praktijk momenten die je raken, verwarren of uitdagen. We staan stil bij wat er gebeurde, wat jij dacht, voelde en deed. Ik stel vragen die vertragen, verdiepen en ruimte maken voor betekenis. Samen onderzoeken we patronen, overtuigingen en onderliggende drijfveren. Waar helpend, betrekken we theorie of beroepsethiek als extra laag in het leerproces. De vormen hiervan kunnen variëren door bijvoorbeeld de inzet van spelvormen of het benutten van binnen en buiten. Dit creëert een andere dynamiek. Daarnaast kenmerkt mijn begeleiding zich door respectvol de confrontatie aangaan waar mogelijk.

Wat je ontdekt in supervisie, neem je mee terug naar je werk. Je experimenteert, probeert iets nieuws, en komt terug met ervaringen die we opnieuw onderzoeken. Zo ontstaat er een lerende beweging: cyclisch, reflectief en afgestemd op jouw ontwikkeling.

Aan het einde van het traject kijken we terug: wat heb je geleerd, wat is er veranderd, en waar ligt je verdere groeiruimte? Supervisie is voor mij een gedeeld proces van onderzoeken, verdiepen en betekenis geven – in jouw tempo, vanuit jouw praktijk, met oog voor de mens achter de professional.

In het team beginnen we met het in kaart brengen van wat er leeft in jullie team. We onderzoeken samen welke vragen, thema’s of knelpunten er spelen in de samenwerking en de dagelijkse praktijk. Waar liggen ontwikkelwensen? Wat vraagt om aandacht? Deze eerste fase is bedoeld om richting te geven en afspraken te maken over doelen en werkwijze. Zo ontstaat er een heldere structuur en een veilige bedding om met elkaar aan de slag te gaan.

We nemen de tijd om stil te staan bij wat er gebeurt, zowel op individueel niveau als in de groepsdynamiek. Door ruimte te geven aan verschillende perspectieven ontstaat inzicht in wat er onder de oppervlakte speelt. Ik maar hierbij gebruik van spelvormen, oefeningen en respectvol de confrontatie aangaan waar mogelijk.

Ik werk met vertraging en reflectie, en nodig uit tot onderzoek. We kijken naar gedrag, interactie, overtuigingen en soms ook naar bredere organisatie- of contextfactoren.

Wat jullie ontdekken tijdens de bijeenkomsten, wordt steeds verbonden met de praktijk. Jullie proberen nieuwe manieren van kijken of samenwerken uit, en brengen de ervaringen daaruit terug in de groep. Zo bouwen jullie stap voor stap aan meer bewustzijn, openheid en onderlinge afstemming, wat een kwaliteitsverbetering in de dienstverlening tot gevolg heeft.

We sluiten het traject af met een gezamenlijke reflectie: wat hebben jullie als team geleerd, welke beweging is er ontstaan, en wat vraagt nog verdere aandacht? Voor mij is werken met teams een gezamenlijke leerreis waarin ruimte ontstaat voor groei, inzicht en verbinding – met respect voor ieders plek in het geheel.

Ruijters (2015) biedt een krachtig kader voor het concept van zelfsturend leren en de ontwikkeling van professionele identiteit. Zijn werk helpt mij om leerprocessen cyclisch en betekenisvol vorm te geven, waarbij de professional zelf richting geeft aan haar ontwikkeling. Dit sluit naadloos aan bij mijn overtuiging dat autonomie en eigenaarschap essentieel zijn.

Groen (2015) benadrukt het belang van reflectie als fundament van leren. Haar visie op bewust stilvallen en betekenis geven aan ervaringen vormt mijn begeleidingsstijl. Ik creëer ruimte voor vertraging en verdieping, zodat professionals niet alleen leren over hun werk, maar vanuit hun werk.

De inzichten van Brenninkmeijer & Voogd (2020) over de kunst van het vragen stellen ondersteunt mijn rol als supervisor. Zorgvuldige, verdiepende vragen helpen om onderliggende patronen en drijfveren zichtbaar te maken. Dit is essentieel in het begeleiden van leerprocessen die verder gaan dan oppervlakkige oplossingen.

Van Es (2013) inspireert mij met zijn werk over de onderstroom in organisaties en veranderdiagnostiek. Hij beschrijft hoe niet alleen structuren en processen, maar ook emoties, waarden en overtuigingen een rol spelen in hoe mensen functioneren binnen organisaties. Zijn benadering helpt mij om in supervisie en intervisie aandacht te geven aan wat zich onder de oppervlakte afspeelt

Voor de structuur van mijn begeleidingsaanpak baseer ik mij op het model van Doorn & Lingsma (2012), waarin cyclisch leren centraal staat. Hun benadering — ervaring, reflectie, inzicht, nieuw gedrag — vormt de ruggengraat van mijn supervisie en intervisie. Het maakt leren tastbaar, procesmatig en toepasbaar in de praktijk.

Tot slot biedt Bannink (2018) een waardevolle aanvulling met haar visie op oplossingsgericht werken. In mijn begeleiding richt ik mij op krachten, mogelijkheden en toekomstperspectief. Niet het probleem, maar de gewenste beweging staat centraal.

Samen vormen deze bronnen een stevig fundament onder mijn praktijk. Ze helpen mij om begeleiding te bieden die verdiept, versterkt en richting geeft — altijd in afstemming met de professional en diens unieke context.